De vraag is of oxidatie altijd een ongewenst verschijnsel is. In het geval van de oxidatieve wijnmaaktechniek in ieder geval niet. Zonder oxidatie geen sherry, madeira of vin jaune om enkele voorbeelden van dit type wijn te noemen.

Reductieve wijnmaaktechniek

Binnen de reductieve wijnmaaktechniek zijn het vooral de technici die elke vorm van oxidatie-risico met grote middelen willen voorkomen en bestrijden. Even voor alle duidelijkheid: in het oxidatieve wijnmaakproces wordt er bewust en royaal gebruik gemaakt van zuurstof en de effecten en gevolgen die hierdoor het leven zien. Verderop gaan we hier wat dieper op in. Zuurstof wordt echter geweerd als de pest in de reductieve wijnmakerij. Zodra aroma's, die we associëren met die van de erkende en als zodanig gewaardeerde oxidatieve wijnen, hoe fijn ook, in reductief geachte wijnen waargenomen worden, gaat meteen het alarm af: gevaar! De fijnste manzanilla-aroma's in een witte chateauneuf-du-pape of hermitage zorgen meestal meteen voor afkeuring. Tot voor kort werd elke vorm van oxidatie als definitief beschouwd en daardoor zijn er veel in potentie mooie wijnen in de gootsteen beland. Het oordeel wordt meestal (te) snel geveld.

Witte wijnen en oxidatie

Op de eerste plaats is het voor de liefhebber van grote wijnen echt de moeite waard om eens te kijken of die nobele, met oxidatie verband houdende aroma’s het genieten echt verhinderen. En of dit terecht is. De verrassing, of liever het onverwachte, brengt velen op smaakgebied in onzekerheid. Bij twijfel of iets wel of niet hoort, slaat de waarneming heel snel door naar het negatieve. De conditionering kan heel ingrijpende gevolgen hebben en dit kan zover gaan da

De eerste pioniers op dit gebied, met Jacques Perrin van Château de Beaucastel als voorloper, zijn hun experimenten decennia geleden in alle discretie gestart. Ze liepen namelijk het risico om voor krankzinnig versleten te worden en het recht op de gecontroleerde herkomstbenaming te verliezen!

De periode van geitenwollen sokken, hekserij en lacherig doen is nu definitief voorbij. De felste tegenstanders waren de universitair opgeleide oenologen met heel veel chemie in hun bagage, die binnen hun adviesfunctie geen onzekerheid duldden.

Liepen de voorlopers 40 jaar geleden het risico het recht op het voeren van de gecontroleerde herkomstbenaming te verliezen, nu gaan er geluiden op om precies het tegenovergestelde te bereiken. Dit zou in houden dat bij een niet duurzame wijngaardbewerking de wijnen buiten de herkomstbenaming zouden kunnen gaan vallen. We zijn nog lang niet zo ver, maar het tekent de kentering.

Er heerst grote onduidelijkheid bij velen over het begrip bio en biologisch. Vandaar nog een korte uitleg. De wijngaard kan op verschillende manieren onderhouden worden.

Niet duurzaam

De niet duurzame: dit is met optimaal gebruik van chemische producten ter bestrijding van onkruid, insecten, schimmels en rotting. Zonder ploegen. De (voedings)bodem van de wijngaard wordt hierdoor op de langere termijn geneutraliseerd en gesteriliseerd. De bodeminvloed (terroir) vermindert met de tijd, waarmee een belangrijk deel van het karakter en het onderscheid verloren gaat. Het is op zich logisch dat men deze werkwijze voor waardevolle, geclassificeerde wijngaarden wil verbieden. Sommige zijn echter zo ontzettend